خرس‌های گبی تنها زیرگونه‌ای از خرس‌های قهوه‌ای هستند که توانسته‌اند خود را با زندگی در شرایط دشوار و اقلیم گرم بیابانی سازگار کنند. این خرس‌ها به دلیل داشتن یکی از کوچک‌ترین و منزوی‌ترین جمعیت‌های خرس قهوه‌ای در جهان، از تنوع ژنتیکی بسیار پایینی برخوردارند که این موضوع آنها را در میان گونه‌های خرس قهوه‌ای به یکی از خاص‌ترین زیرگونه‌ها تبدیل کرده است.
خرس‌های گبی موجوداتی منزوی هستند که در بیابان‌های خشک پرسه می‌زنند و دائماً در جستجوی منابع محدود آب و غذا هستند. به گفته کارشناسان، جمعیت این خرس‌ها به کمتر از ۴۰ فرد در سراسر جهان کاهش یافته است.
مشاهده خرس‌های گبی بسیار نادر است و برای مدت‌ها تصور می‌شد که آنها تنها یک افسانه هستند.
زندگی در دل بیابان‌های خشک آسیا خرس‌های گُبی را به یکی از سرسخت‌ترین حیوانات کره زمین تبدیل کرده است.
بیابان گُبی که مناطق وسیعی از جنوب مغولستان و شمال غربی چین را در بر می‌گیرد، از استپ‌های بیابانی و فلات‌های نیمه‌خشک تشکیل شده است. یکی از بزرگ‌ترین چالش‌های پیش روی خرس گبی، یافتن آب آشامیدنی است. در این بیابان پهناور، منابع آب ممکن است تا ۱۶۰ کیلومتر از یکدیگر فاصله داشته باشند و خرس‌ها برای دسترسی به آنها مجبور به سفرهای طاقت‌فرسا هستند.
واحه‌ها نقش حیاتی در بقای خرس‌های گبی ایفا می‌کنند. این حیوانات از چشمه‌های آب شیرین که از اعماق زمین جوشیده می‌شوند، می‌نوشند. مشاهده یک خرس گبی در طبیعت، نمادی از امید و بقای یکی از کم‌نظیرترین موجودات جهان محسوب می‌شود.
رژیم غذایی این خرس‌ها عمدتاً شامل ریشه‌ها، توت‌ها، سایر گیاهان و گاه‌به‌گاه جوندگان کوچک است. جالب است بدانید که تنها حدود ۸ درصد از رژیم غذایی خرس‌های گبی را پروتئین حیوانی تشکیل می‌دهد و هیچ مدرکی دال بر شکار پستانداران بزرگ توسط این حیوانات به دست نیامده است.
خرس‌های گبی موجوداتی منزوی هستند و اغلب به‌تنهایی زندگی می‌کنند، به جز در فصل جفت‌گیری یا زمانی که ماده‌ها توله‌های خود را پرورش می‌دهند.
از دست دادن زیستگاه، تغییرات آب‌وهوایی و دخالت‌های انسانی از جمله عواملی هستند که به شدت بر اکوسیستم این خرس‌ها تأثیر گذاشته‌اند.
خرس‌های گبی تنها خرس‌هایی هستند که در طول زمان تکامل یافته‌اند و توانسته‌اند خود را با اقلیم گرم و بیابانی سازگار کنند. با این حال، این حیوانات یکی از پایین‌ترین سطوح تنوع ژنتیکی را در میان زیرگونه‌های خرس قهوه‌ای دارند، زیرا جمعیت آنها کوچک و منزوی است.
سطوح پایین تنوع ژنتیکی مشابه تنها در جمعیت کوچکی از خرس‌های قهوه‌ای در کوه‌های پیرنه واقع در مرز اسپانیا و فرانسه مشاهده شده است، که نشان‌دهنده وضعیت بحرانی خرس‌های گبی است.
تاریخ آخرین آپدیت: 6 ماه قبل
