سریال “قهوه پدری”، به کارگردانی مهران مدیری، با انتظارات زیادی از سوی بینندگان و علاقه‌مندان به آثار این کارگردان پخش شد. با انتشار اولین قسمت، نظرات متفاوتی پیرامون کیفیت داستان، نحوه اجرای شوخی‌ها و انتخاب بازیگران مطرح شد. در این مقاله به تحلیل نقاط قوت و ضعف سریال در قسمت اول و همچنین به بررسی کلی فضای کمدی آن می‌پردازیم.
شروع متفاوت با ارجاع به آثار قدیمی مهران مدیری
سریال با اشاره‌ای به آثار قدیمی مدیری آغاز می‌شود؛ به‌خصوص سبک بازی و موقعیت‌های آشنایی که در کمدی‌های قبلی او دیده‌ایم. در اولین سکانس، یکی از کاراکترها با لحنی طنزآمیز مورد خطاب قرار می‌گیرد و این کاراکتر که شباهت زیادی به نقش‌های پیشین سیامک انصاری دارد، با استایل آشنا به دوربین نگاه می‌کند. این اشاره‌ها به گذشته، هرچند نوستالژیک هستند، اما در همان لحظه آغازین نشان می‌دهند که سریال ممکن است فراتر از این ارجاعات نرود و برای مخاطب چیزی تازه نداشته باشد.
شوخی‌های جنسی؛ مرز باریک بین ظرافت و سنگینی
یکی از چالش‌هایی که در قسمت اول “قهوه پدری” به چشم می‌خورد، استفاده بیش از حد از شوخی‌های جنسی و زبانی است. به‌طور کلی، در کمدی استفاده از شوخی‌های جنسی به اندازه و با ظرافت می‌تواند جذابیت ایجاد کند؛ اما زمانی که این شوخی‌ها زیاد و بی‌پرده شوند، نه تنها تأثیرگذاری خود را از دست می‌دهند، بلکه از کیفیت طنز نیز می‌کاهند. برای مثال، دیالوگ “من تنهام، می‌فهمی؟ می‌خوای بیام بهت بچسبم؟” به جای آن‌که برای مخاطب بامزه و دلنشین باشد، بیش از حد صریح است و احساس طنز را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد.
این سبک از شوخی‌ها نیازمند دقت و ظرافت بیشتری هستند. اینکه چه کسی این دیالوگ را بگوید و در چه موقعیتی بیان شود، اهمیت زیادی دارد و بر روی اثرگذاری آن تاثیر می‌گذارد. این امر در “قهوه پدری” به درستی رعایت نشده و همین موضوع باعث شده تا شوخی‌های سریال، به‌خصوص در قسمت اول، به چشم نیایند.
خانواده و شخصیت‌ها؛ دکورهای شیک اما بدون هویت خانوادگی
طراحی صحنه و لباس در “قهوه پدری” از نظر زیبایی و دقت قابل تحسین است و دکورها و رنگ‌بندی‌ها بسیار شکیل هستند. اما متأسفانه این تمیزی بصری نتوانسته به خلق فضای خانواده‌ای گرم و قابل پذیرش کمک کند. خانواده‌ای که به عنوان هسته مرکزی داستان در قسمت اول معرفی می‌شود، هنوز نتوانسته به شکل یک خانواده واقعی و دلنشین برای مخاطب جلوه کند. از نظر شیمی بین بازیگران و نحوه دیالوگ‌گویی نیز خانواده‌ای که در این سریال می‌بینیم، بیشتر به گروهی از افراد غریبه شباهت دارد تا اعضای یک خانواده صمیمی.
شخصیت سام درخشانی که به نقش مردی مسن‌تر از سن واقعی خود ظاهر شده، نمی‌تواند حس طبیعی یک فرد مسن را به مخاطب القا کند. این ناهماهنگی در بازی بازیگران و طراحی شخصیت‌ها باعث شده تا نتوانیم آن‌ها را به عنوان یک خانواده واقعی بپذیریم. این مشکل می‌تواند در ادامه بر تأثیرگذاری داستان و میزان ارتباط مخاطب با شخصیت‌ها تأثیر منفی بگذارد.
کمدی‌ها و شوخی‌ها؛ آیا این سریال به روز است؟
در کمدی، به‌روز بودن یکی از فاکتورهای کلیدی است؛ چرا که شوخی‌های تکراری و قدیمی نمی‌توانند مخاطب را جذب کنند. جوک و شوخی باید از نظر محتوا با زندگی و روحیات روز جامعه هماهنگ باشد و در عین حال عنصر غافل‌گیری را در خود داشته باشد. شوخی‌هایی که در قسمت اول “قهوه پدری” به کار گرفته شده‌اند، نه تنها نتوانسته‌اند عنصر غافل‌گیری ایجاد کنند، بلکه به نظر می‌رسد که از جوک‌های رایج جامعه نیز عقب‌تر هستند. برای مثال، دیالوگ‌هایی که به ظاهر طنز هستند، اما در عمل خنده‌دار نیستند، مانند اشاره به ستون خانه به جای ستون خانواده، نمی‌تواند حس خنده و شادابی را به بیننده منتقل کند. این نوع شوخی‌های قدیمی که در جامعه به وفور شنیده می‌شوند، نمی‌توانند جذابیت لازم را برای جذب مخاطب ایجاد کنند.
جواد رضویان؛ تنها نقطه قوت کمدی در قسمت اول
یکی از نقاط روشن قسمت اول، حضور جواد رضویان است که با سبک بازی و لحن منحصربه‌فرد خود توانسته در چند سکانس توجه مخاطب را به خود جلب کند. رضویان با استفاده از فنون کمدی و بازی طنزآمیز، لحظاتی خنده‌دار و خاص را در سریال ایجاد کرده است. او با دیالوگ‌های غیرعادی و لهجه‌ای خاص موفق شده تا توجه بیننده را جلب کند و در عین حال از شوخی‌های کلیشه‌ای دوری کند.
این که تنها یک بازیگر بتواند بار کمدی را در قسمت اول به دوش بکشد، نشان می‌دهد که دیگر شخصیت‌ها و موقعیت‌های طنز سریال، هنوز جای کار دارند. حضور رضویان به‌عنوان تنها نقطه قوت طنز، نمی‌تواند برای جذب مخاطب به تماشای ادامه سریال کافی باشد.
انتقادات اجتماعی؛ مستقیم و بدون خلاقیت
سریال “قهوه پدری” نیز مانند برخی دیگر از آثار مهران مدیری، به انتقادات اجتماعی می‌پردازد. موضوعاتی نظیر فقر اقتصادی و فرهنگی در این قسمت مورد بحث قرار گرفته‌اند، اما رویکرد سریال به این مسائل چندان خلاقانه نیست و به شکلی مستقیم و بدون پردازش خاصی بیان می‌شود. مخاطب در سریال‌های طنز انتظار دارد که نقدهای اجتماعی به شیوه‌ای هنرمندانه و با زبانی لطیف و کنایه‌آمیز مطرح شود. اما در اینجا، انتقادات اجتماعی به صورت آشکار و بدون پرداخت هنری بیان شده که این موضوع ممکن است به مرور از جذابیت و تازگی آن‌ها بکاهد.
پایان‌بندی طولانی و انتظار بالا برای قسمت‌های بعدی
پایان قسمت اول شامل نمایی طولانی از مهران مدیری به عنوان یکی از شخصیت‌های اصلی سریال است. موسیقی آرشیوی و تصویربرداری‌های خاص که برای معرفی این کاراکتر استفاده شده‌اند، باعث شده تا انتظارات بیننده برای ادامه داستان و نقش این شخصیت در قسمت‌های بعدی بالا رود. اگر در قسمت‌های آینده از این شخصیت به شکل ویژه‌ای استفاده نشود، ممکن است مخاطب از نتیجه نهایی ناامید شود.
جمع‌بندی؛ آیا سریال “قهوه پدری” ارزش دیدن دارد؟
سریال “قهوه پدری” در اولین قسمت خود نتوانسته انتظارات بینندگان را به خوبی برآورده کند. شوخی‌ها، شخصیت‌پردازی‌ها و انتقادات اجتماعی سریال هنوز جای کار دارند و نیازمند تغییراتی هستند تا بتوانند مخاطب را به تماشای ادامه سریال ترغیب کنند. اگرچه وجود بازیگرانی چون جواد رضویان و مهران مدیری به‌عنوان نقطه قوت سریال مطرح است، اما در نهایت، این موارد به تنهایی برای نگه‌داشتن مخاطب کافی به نظر نمی‌رسند. برای تماشاچیانی که به دنبال یک کمدی جذاب و تازه هستند، شاید این سریال هنوز گزینه‌ای ایده‌آل نباشد.
منبع رسانه یوتیوبی : @ehsanmansoori
تاریخ آخرین آپدیت: 7 ماه قبل
