سریال داریوش یکی از آثار جدید نمایش خانگی است که به تازگی قسمت پایانی آن منتشر شد و در مجموع در سیزده قسمت به انتها رسید. این سریال قبل از پخش با تبلیغات و حواشی بسیاری توجه عده زیادی از مخاطبان را به خود جلب کرد. حضور چهره های نام آشنا از تهیه کننده و کارگردان گرفته تا لیست بازیگران و شباهت عوامل سریال با سریال «پوست شیر» به عنوان اثری محبوب در نمایش خانگی، باعث شد تا عده زیادی منتظر پخش «داریوش» باشند و انتظار تماشای سریالی خوب را داشته باشند. اما این سریال ابداً آنچه که تصور می شد، نبود.
افت کیفیت از قسمت چهارم به بعد
سریال داریوش بجز همان تبلیغات و هیاهوی پیش از پخش و تقریباً سه قسمت ابتدایی، موفقیت خاصی نداشت و از قسمت چهارم به بعد رفته رفته در سراشیبی سقوط قرار گرفت. حتی پایانی بسیار ساده و بدون ریسک برای عامه مخاطبان نیز نتوانست آن را نجات دهد. شاید بزرگ ترین دلیل این عدم موفقیت، وجود بازی های استاندارد و قابل قبول در سریال بود که باعث شد مخاطب در مواجهه با بازیگران و تصویری که از آنان در جلوی دوربین می دید، حس بدی نداشته باشد. این بازی ها تا حدی از انتقادات به سریال کاسته و سریال داریوش را از خشم و غضب مخاطبان دور نگه داشت.
فیلمنامه؛ مشکل اصلی سریال
بزرگ ترین و اساسی ترین مشکل سریال داریوش به فیلمنامه آن برمی گردد. فیلمنامه ای که به شدت ضعیف، گیج و نامنسجم است. در بخشی از سریال، طلاها اهمیت زیادی دارند، اما ناگهان در قسمت بعد هیچ اهمیتی ندارند و دوباره در قسمت های بعدی به موضوعی مهم تبدیل می شوند. این گیج بودن فیلمنامه، مخاطب را نیز گیج می کند و او را به این سوال وادار می سازد که اصلاً قصه سریال داریوش درباره چه بود؟
اگر بنا بود ما شاهد دوئلی بین دو کاراکتر «داریوش» و «بهرام» باشیم، سریال ابداً در ساخت این دوئل موفق نبوده، چرا که این دو کاراکتر در یک سطح ساخته و پرداخته نشده اند و «بهرام» بسیار از رقیب خود جلوتر است. در بحث شخصیت پردازی، تنها کاراکتر «بهرام» از میان تمام کاراکترهای مهم و نیمه مهم سریال به خوبی ساخته می شود. «داریوش» به عنوان شخصیت اصلی، شخصیتی ترسو و ضعیف دارد که در طول سریال هیچ تحولی نمی یابد.
شخصیت پردازی ضعیف و ارتباطات سطحی
شخصیت «داریوش» از همان قسمت اول به مخاطب القا می شود که ترسو است، اما روند ساخت کاراکتر او در همین نقطه گیر می کند. انتظار می رفت که در طول سریال، او با طی کردن سیری منطقی دچار تحول و تغییر شخصیتی شود، اما این اتفاق رخ نمی دهد. در قسمت پایانی، «داریوش» ناگهان جرئت پیدا می کند تا در برابر «بهرام» بایستد، اما این تغییر نیز به شکلی مصنوعی و شعاری به تصویر کشیده می شود.
از طرف دیگر، ارتباط بین کاراکترها نیز بسیار سست و کم جان است. تمامی روابط موجود در سریال بسیار سطحی بوده و در حد برچسب باقی می مانند. در حالی که در دو یا سه قسمت ابتدایی شاهد ارتباط «داریوش» با دختر، نوه اش و «کاظم» بودیم، اما از قسمت پنجم این ارتباطات کاملاً محو شده و کاراکترها هیچ برخورد خاصی با یکدیگر ندارند. این موضوع باعث می شود که همه روابط در سریال در حد یک ویترین باقی بمانند و مخاطب نتواند با آن ها ارتباط برقرار کند.
پایان بندی قابل پیش بینی و بدون هیجان
پایان بندی سریال داریوش نیز بسیار قابل پیش بینی و بدون هیچگونه حرکت اضافه ای بود. پایانی که بسیار کم ریسک و شبیه به آثار تلویزیونی صدا و سیما بود. این در حالی است که انتظار می رود اثری در نمایش خانگی حداقل یک لول از آثار صدا و سیما فراتر باشد. پایان سریال هیچ گونه تعلیق و هیجانی نداشت و تا انتها و آخرین لحظه، همه چیز در آن روشن بود. در واقع، ما تمام آنچه که از قبل می دانستیم را فقط تماشا کردیم.
جمع بندی نهایی
در پایان باید گفت که سریال داریوش اثری در سطح بسیار معمولی برای پخش از تلویزیون و آن هم به صورت هر شب بود. این فیلمنامه بدون پرداخت و بدون مایه، ابداً مناسب نمایش خانگی و سیزده قسمت نبود. شاید سریال داریوش با تعداد قسمت کمتر و ریتمی سریع تر می توانست موفق تر باشد، اما اکنون تبدیل به سریالی شده است که حتی در بحث سرگرم کننده بودن نیز چندان موفق نیست و حداقل دو سوم میانی سریال حوصله سربر و بلااستفاده مانده است.
در نهایت، سریال داریوش یک سریال ضعیف دیگر در نمایش خانگی است که تنها بازی های خوب و یک ضد قهرمان درست و حسابی دارد.
تاریخ آخرین آپدیت: 1 ماه قبل
